Stwór z Norwegii – Hykraft

Sześciocylindrowy, wysokoprężny silnik Deutza był chłodzony powietrzem, a dodatkowa pompa oleju silnikowego pozwalała na pracę na zboczach o nachyleniu do 45° we wszystkich kierunkach.

Dostępne były 3 warianty silnika. O mocy 117 KM, 150 KM oraz 200 KM w zależności od potrzeb i wymagań terenowych. Silnik napędzały 2 pompy o zmiennym ciśnieniu. Każda z nich napędzała jeden silnik hydrauliczny umieszczony w piaście tylnych kół. Pompy poprzez silniki hydrauliczne zapewniały prędkość od 0 do 17 km/h w obu kierunkach przy stałych obrotach silnika. Dzięki 2 pompom oraz 2 silnikom w piastach maszyna mogła obracać się w miejscu.

Jedna gąsienica poruszała się w przód, druga w tył. Dwie kolejne pompy o stałym ciśnieniu odpowiedzialne były za napędzanie innego osprzętu, w tym za pochylanie ramy maszyny. Silniki hydrauliczne połączone były z przekładniami planetarnymi i zamontowane z tyłu podwozia w specjalnej ochronnej obudowie. Ogumione koła przenosiły napęd z przekładni na naciągnięte na nich stalowe gąsienice. Taki układ gwarantował maksymalną przyczepność oraz brak uślizgu gąsienic na kole napędowym. Przednie koła podporowe dla gąsienic wyposażone były w małe siłowniki olejowe z akumulatorami hydraulicznymi. Odpowiadały one za stały naciąg gąsienic niezależnie od aktualnego pochylenia czy ułożenia gąsienicy na gruncie.

Kolejne dwa siłowniki połączone z ramą oraz podwoziem służyły do unoszenia pojazdu. Dzięki temu przedni lemiesz można było zagłębić w grunt na głębokość 50 cm lub unieść ponad poziom terenu na aż 2 metry. Oczywiście podnoszenie lemiesza na taką wysokość to sprawa drugorzędna. Najważniejsze, że w przypadku dużego nachylenia terenu konstrukcja (silnik, kabina, osprzęt roboczy) była w pozycji jak najbardziej zbliżonej do poziomu. Poprawiało to komfort pracy oraz bezpieczeństwo ze względu na zachowanie stabilności maszyny na stromych stokach.

Metalowa gąsienica składała się ze stalowych listew oraz kutych ogniw łączących. Twórca maszyny uważał, że jej nacisk jednostkowy na podłoże jest mniejszy niż nacisk stopy człowieka o masie 80 kg w bucie w rozmiarze 44. Dzięki dużym przerwom pomiędzy listwami nie dochodziło do zaklejania gąsienic błotem, śniegiem czy kamieniami. W celu lepszej ochrony podłoża istniała możliwość założenia gąsienic gumowych lub z elementami z tworzywa sztucznego.