oleje Klimowicz Neste

Jesienne przygotowanie gleby

Dodano: 23.11.2017

Jesień to okres w lesie, w którym przygotowuje się powierzchnie pod kolejne odnowienia i zalesienia.

 

 

Wyróżniamy dwa sposoby zwiększania lesistości kraju. Pierwsze to odnawianie, czyli ponowne wprowadzenie lasu na powierzchnię, na której kiedyś występował las. Drugi sposób to zalesianie terenów nieleśnych, które były wykorzystywane w innych celach niż hodowla lasu, np. pola uprawne, łąki lub nieużytki. Zgodnie z Ustawą o lasach każda powierzchnia leśna powinna zostać odnowiona w przeciągu 5 lat od momentu usunięcia z niej drzewostanu.

 

Lasy Państwowe w 2015 roku odnowiły powierzchnię 56 tys. ha oraz zalesiły 2270 ha. Ale zanim zasadzi się nowy las, należy przeprowadzić przygotowanie powierzchni pod sadzonki. W tym celu przygotowuje się glebę.

 

Metody przygotowania

W Lasach Państwowych najczęściej stosuje się jesienne przygotowanie gleby, które przeprowadza się od września do listopada. Regulują je Zasady Hodowli Lasu, które w paragrafie 38 zalecają przeprowadzanie wyprzedzającego przygotowania gleby oraz Instrukcja Ochrony Lasu, która zaleca stosowanie tych zabiegów jesienią, aby uniknąć zagrożenia od pędraków uszkadzających systemy korzeniowe. Wyprzedzające przygotowanie gleby ma za zadanie poprawienie jej struktury i właściwości. Gleba pozostawiona na zimę w ostrej skibie poddawana jest silnemu działaniu niskich temperatur i zwiększonego opadu atmosferycznego, które poprawiają jej właściwości. Tak przygotowana ułatwia przeprowadzenie wiosennych prac odnowieniowych, dzięki czemu można rozpocząć sadzenie po pojawieniu się korzystnych warunków.

 

Uprawa gleby ma za zadanie poprawić jej strukturę, optymalnie zagęścić poszczególne warstwy, ograniczyć utratę wody, wyeliminować chwasty oraz wymieszać z glebą ich resztki, wraz z nawozami. Poprawnie przeprowadzone zabiegi mają na celu zwiększenie biologicznej aktywności gleby oraz zapobiegają erozji wodnej i wietrznej. Jesienne przygotowanie gleby obejmują przede wszystkim:

 

  • ukształtowanie odpowiedniej struktury gleby,
  • regulację stosunków wodnych,
  • umożliwienie wymiany gazów pomiędzy glebą a atmosferą (poprawa warunków napowietrzenia gleby),
  • złagodzenie wpływu skrajnych (niskich i wysokich) temperatur,
  • zachowanie odpowiedniego pH gleby (odczyn glebowy),
  • równomierne wymieszanie związków próchnicznych oraz nawozowych,
  • pobudzenie związków mineralnych zawartych w glebie,
  • ułatwienie prac odnowieniowych/zalesieniowych,
  • likwidacja chwastów i niechcianych roślin zielnych.

 

Istnieje wiele metod wyprzedzającego przygotowania gleby, które w dużej mierze zależą od siedliska, na którym będzie przeprowadzane sadzenie. Najpowszechniej stosowanymi w Lasach Państwowych są następujące:

 

  • wyoranie bruzd przy pomocy pługu dwuodkładnicowego bez lub z pogłębiaczem,
  • wykonanie pasów e ? przy użyciu pługów aktywnych jedno- lub dwutalerzowych bez lub z pogłębiaczem,
  • naorywanie wałków,
  • frezowanie pasowe,
  • wyorywanie rabatowałków,
  • orka pełna średniogłęboka,
  • wykonanie talerzy, talerzy wywyższonych lub placówek e ? mechanicznie albo ręcznie,
  • przemieszanie wierzchniej warstwy gleby ze ściółką (tzw. mineralizacja gleby) e ? szczególnie często wykonywane pod obsiew, w celu uzyskania odnowienia naturalnego.

 

Wyorywanie bruzd wykonywanie jest przy pomocy leśnego pługu dwuodkładnicowego LPZ, do którego może zostać zainstalowany dodatkowo pogłębiacz. Formuje on bruzdy o szerokości do 70 cm, głębokości do 15 cm, w odstępach maksymalnie 1,5 metrowych. Ten zabieg przygotowania gleby zalecany jest na wszystkie siedliska, oprócz podmokłych. Wyorywanie bruzd przy pomocy tego pługu może zostać przeprowadzone nawet na terenach z pozostałościami pozrębowymi. Bruzdy powinny zostać wykonane w ten sposób, aby powstałe skiby nie mogły do nich powrócić , należy jedynie usuwać wierzchnią warstwę gleby (zadarnioną lub pokrytą nierozłożoną ściółką), aby nie naruszać warstwy próchnicznej. Pogłębiacz, który jest coraz częściej stosowany, umożliwia spulchnienie dna bruzdy na głębokość do 40 cm.

 

Frezowanie, naorywanie i wyorywanie

Frezowanie gleby połączone jest z mulczowaniem roślinności porastającej powierzchnię. Sam proces frezowania polega na rozdrobnieniu i przemieszaniu wierzchniej warstwy gleby (na głębokości maksymalnie do 30 cm), dzięki czemu gleba zostaje odpowiednio spulchniona. Obecnie na rynku istnieje kilka modeli frezów, które coraz częściej stosowane w tej metodzie przygotowania gleby. Naorywanie wałków z kolei polega na wykonaniu wałków o wysokości 15 cm i szerokości około 50 cm na wcześniej przygotowanej powierzchni (zaoranie na głębokość około 20 cm). Odległość między wałkami powinna zostać dostosowana do więźby sadzenia, ale w zasadzie nie przekracza ona 1,5 m. Formowane są one przy pomocy naorywacza (najczęściej stosowanym jest naorywacz L-82). Naorywanie umożliwia przeprowadzenie sadzenia na siedliskach borowych lub ubogich lasowych, słabo wilgotnych, ponieważ sadzonki sadzi się na wywyższeniach terenu.

 

Wyorywanie rabatowałków to metoda przygotowania gleb o średnim zabagnieniu. Polega ona na ręcznym lub mechanicznym (przy pomocy pługu do rabatowałków Matuszczyka albo frezarki do rabatowałków U049) wyoraniu rowków o głębokości 40?50 cm i uformowaniu z ziemi wałków po jego obu stronach, odsunięte od krawędzi o 10 cm. Odstęp między wałkami wynosi 1,2?1,3 m. Powstała skiba ma wysokość 40 cm i 70 cm szerokości. W przypadku występowania warstwy torfu powyżej głębokości formowanych rowków należy zastosować podsypkę z gleby mineralnej (np. piasku) przed wykonaniem sadzenia. Na siedliskach o silnym uwilgotnieniu lub zabagnionych wykonuje się rabaty, czyli mechaniczne przygotowanie rowów o głębokości 0,6 do 1,2 m oraz ręczne uformowanie wydobytej ziemi na powierzchni między rowami. Głębokość rowów zależy od miąższości warstwy torfu. Odległość pomiędzy sąsiednimi rowami wynosi zazwyczaj 4?6 m i zależy on od planowanej więźby. Na powierzchni między rowami sadzi się 2?3 rzędy sadzonek, natomiast głębokie rowy służą do odprowadzania nadmiaru wody i regulują stopień wilgotności wierzchniej warstwy gleby. Przy tej metodzie przygotowywania gleby wykorzystuje się ciężkie pługi melioracyjne albo koparki z napędem gąsienicowym.

 

 

Talerze i orka

Orka pełna średniogłęboka (inaczej orka pełna dwupoziomowa) może zostać przeprowadzona jedynie na powierzchnia bez pniaków przy pomocy pługa L?18. Polega ona na pionowym przemieszaniu warstwy gleby na szerokości 57 cm (szerokość jednego przejścia pługa). Orka ta zalecana jest do stosowania na powierzchniach łatwo ulegających zachwaszczeniu oraz terenach porolnych. Umożliwia likwidację podeszwy płużnej oraz spowolnienie procesu regeneracji darni. Zalecana głębokość orki pełnej musi zostać zachowana, ponieważ zbyt płytka popiera rozrost chwastów i zmniejsza możliwość udatnego odnowienia lub zalesienia powierzchni. Nie jest ona stosowana na terenach silnie wilgotnych, pochylonych (zagrożenie procesem wymywania) oraz kamienistych. Metoda ta zalecana jest także do stosowania na glebach silnie skażonych, ponieważ pozwala ona na regenerację wierzchniej warstwy gleby oraz usunięcie skażenia.

 

Z kolei talerze wykonuje się na powierzchni o niekorzystnej konfiguracji terenu. Przyjmują one kształt okręgu lub kwadratu o średnicy (lub długości boku) od 40 do 60 cm. Formowane są one najczęściej ręczne poprzez zdarcie pokrywy i przemieszanie wierzchniej warstwy gleby. Odstęp między kolejnymi talerzami zależy od przyjętej więźby oraz wprowadzanego gatunku. Talerze wywyższone stosuje się na terenach okresowo podmokłych lub zabagnionych poprzez wysypanie na jego dno warstwy gleby mineralnej. W przypadku wprowadzenia dębu na odnawianą/zalesianą powierzchnię przygotowuje się glebę w placówki. Jest to koło o średnicy 1,2 m, z pozbawioną pokrywą, a na siedliskach wilgotnych dodatkowo wyniesiona. Odstęp między kolejnymi placówkami to 4-6 m, a na terenach podmokłych powinna znajdować się na wysokości do 0,5 m powyżej poziomu gleby.

 

Przy odnawianiu czy zalesianiu powierzchni stosowane są różne metody jesiennego przygotowania gleby. Coraz częściej prace ręczne zastępowane są przez maszyny, ale niektórych nie da się zastąpić i nieoceniona tutaj jest praca człowieka. W Lasach Państwowych glebę przygotowuje się jesienią, aby móc na wiosnę przeprowadzić sadzenie, a także uzyskać odnowienie naturalne, do którego Lasy Państwowe przykładają coraz większą wagę. Umożliwia to także zmniejszenie kosztów na przeprowadzanie koszenia terenów szybko zachwaszczających się oraz zwalczania szkodników.

 

 

ŁR

 

 

Komentarze (0)
Zaloguj się lub zarejestruj, aby dodać komentarz.

Nie dodano jeszcze żadnego komentarza.

© 2014 firmylesne.pl. Wszelkie prawa zastrzeżone
Projekt i realizacja: DIFFERENCE